Mieczysław Makarewicz urodził się w 1929 roku pod Stanisławowem, w powiecie halickim. Był piątym z siedmiorga rodzeństwa. W marcu 1939 roku zmarł mu ojciec, a we wrześniu wybuchła wojna. W trakcie okupacji jego życie wiele razy było zagrożone. Rodzina musiała uciekać przed Niemcami, bandami ukraińskimi i Rosjanami. Jako dziecko był świadkiem, jak wywozili ich sąsiadów Żydów. Po zakończeniu wojny do matki Mieczysława kilkakrotnie przychodzili funkcjonariusze NKWD , którzy namawiali ją do przyjęcia rosyjskiego obywatelstwa.
- Powiedzieli jej, że skoro nie chce, to pojedziemy w Polszu. Kazali nam się wynieść z domu. Nie można było prawie nic ze sobą zabrać. Zapędzili nas na dworzec. Potem powiedzieli, że wagony potrzebne są dla wojska, więc my musimy czekać. Spędziliśmy pod gołym niebem tydzień - wspominał pan Mieczysław.
Wspomnienia Mieczysława Makarewicza z czasów dzieciństwa w Delejowie i Zabłociu w Galicji (województwo Stanisławów, obecnie na terenach o Ukrainy), młodości spędzonej w Wojciechowie i Głogowie oraz życia zawodowego w Jarocinie i Mongolii spisała Kazimiera Horyza Pachciarz. Publikacja została dwa lata temu wydane przez Starostwo Powiatowe w Jarocinie.
Mieczysław Makarewicz zawsze mówił, że woli się zużyć niż zardzewieć. Lubił też pomagać ludziom
Jako emeryt też nie narzekał nigdy na nadmiar wolnego czasu. Cały czas pomagał i coś naprawiał. Mimo że jego życie nie było łatwe, to zawsze się uśmiechał i nigdy nie narzekał na to, co go spotykało. Jego wielkim marzeniem było wrócić choć na chwilę w rodzinne strony. Udało mu się je zrealizować, ale przekonał się, że z tego miejsca jego dzieciństwa nie pozostał nawet ślad.
- Mam taką zasadę, że wolę się zużyć niż zardzewieć. Cieszy mnie każda robota, szczególnie jak ją skończę. Lubię pomagać ludziom. Mam z tego satysfakcję, że mnie potrzebują. Mama mówiła nam wszystkim, że mamy się nigdy nie gniewać, bo to szkodzi zdrowiu, a jak ktoś próbuje się z nam i kłócić, to mamy lepiej milczeć. I przez całe życie mam właśnie taką metodę. Czasem pojawił się ktoś, kto wyśmiewał mnie, że jestem zza Buga. Ale zawsze mi się udawało spotkać kogoś, kto mi pomógł - zapewniał w czasie rozmowy z "Gazetą".
Przez ponad pięćdziesiąt lat był członkiem Chóru Mieszanego im. K.T. Barwickiego, którego był aktywnym członkiem przez kilkadziesiąt lat. Z okazji 130-lecia działalności zespołu otrzymał pamiątkową statuetkę. Dalsze aktywne uczestnictwo uniemożliwiła mu choroba. W ostatnich dwóch latach poruszał się już na wózku inwalidzkim. To kolejna strata dla "Barwickiego". Niedawno, bo dwa miesiące temu śpiewacy żegnali swoją wieloletnią prezeskę - Emilię Zdrojową.
Pan Mieczysław wraz z mieszkającym w Wojciechowie bratem Władysławem, działaczem społecznym i radnym II i IV kadencji w gminie Jaraczewo, przyczynili się do tego, że na skwerze Żwirki i Wigury w Jarocinie stanął krzyż upamiętniający ofiary Katynia. Z czasem na pomniku, który ma formę kolejowych torów nawiązującą do transportów na Wschód, umieszczono również tablicę poświęconą ofiarom katastrofy lotniczej pod Smoleńskiem. Przy Krzyżu Martyrologii co roku odbywają się oficjalne obchody Dnia Sybiraka.
Mieczysław Makarewicz zmarł w czwatek 11 lipca. Uroczystości pogrzebowe odbędą się w środę 17 lipca. O godz. 11.00 zostanie odprawiona msza św. w kościele św. Marcina w Jarocinie. Pogrzeb zaplanowano bezpośrednio po Eucharystii na cmentarzu parafialnym.
ZOBACZ RÓWNIEŻ
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.