Stowarzyszenie „Nasza Wspólnota” wydała album poświęcony zmianom, jakie nastąpiły w ciągu ostatnich dziesięciu lat w sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Golinie oraz w otoczeniu zabytkowej, drewnianej świątyni.
Dzięki pomocy mieszkańców sołectwa udało się pozyskać fotografie sprzed rewitalizacji. Autorem dokumentacji zdjęciowej z ostatnich 10 lat jest głównie Radosław Żyto. Każdy z uczestników spotkania promocyjnego, które odbędzie się w niedzielę 24 listopada, otrzyma album na pamiątkę. Początek o godz. 15.00 w Domu Katolickim (Golina, ul. Wolności 38).
Kościół św. Andrzeja - sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia - jest zapewne fundacją z XIV w. Wspomniany został po raz pierwszy w roku 1410. Na uposażenie kościoła składały się role, łąki, dziesięcina z folwarków, z 14 łanów kmiecych (każdy po 15 morgów) i meszne (przyniesiona na ziemie polskie przez Niemców opłata za odprawianie Mszy Świętej). W 1428 r. sołtys Andrzej zapisał plebanii testamentem 3 kwarty roli, a w 1462 r. - patron Iwan Gołuchowski z Goliny 2 grzywny dla plebana na mszę sobotnią o Matce Bożej i 6 grzywien dla wikarego na 2 msze w tygodniu.
Od samego początku golińska świątynia była zbudowana z drewna. W czasie wizytacji kościelnej Happa w 1610 r. ten kościół był już bardzo stary. „Wieś Golinia ma kościół parochialny, drewniany i już starodawny (antiquam) poświęcony pod tytułem św. Andrzeja apostoła”. Księgi kościelne zaczynają się od 1725 r. W kościele tym znajduje się cudowny obraz NMP, o czym wspominała wizytacja z roku 1726. Wiemy też, że w 1660 roku ksiądz Stanisław Gajecius (Gajek) - kanonik regularny z Kalisza, zawiózł kopię cudownego obrazu NMP do Liszowa w Czechach, gdzie znajduje się do dnia dzisiejszego. Świadczy to, o tym, że kult Matki Boskiej Pocieszenia jest dłuższy niż dotychczas przypuszczano.
Obecna świątynia została zbudowana zapewne w II połowie XVII w., a odnowiono ją w 1739 r. Dwa lata później podano wiadomość, że cmentarz przykościelny był już za mały, by chować tam ludzi. Z opisu z 1854 r. wynika, że Kościół był w dobrym stanie, obok cmentarza przykościelnego był jeszcze drugi przy stodołach plebańskich, ale nie był ogrodzony. Chowano zatem nadal na starym cmentarzu. Przy kościele znajduje się również dzwonnica z 1750 roku, drewniana, konstrukcji słupowej, oszalowana, czworoboczna, nakryta dachem gontowym.
