Policjantka z Jarocina: „Nie znamy zakończenia historii ludzi, z których spotykamy się w kryzysowych sytuacjach”

Rozmowa z mł. asp. MONIKĄ ŻWIRKO z Komendy Powiatowej Policji w Jarocinie 

Czy oswoiła się pani z myślą, że jest najlepszą dzielnicową w Wielkopolsce?
W chwili obecnej już tak, oswoiłam się.
Mieszkańcy Jarocina rozpoznają panią, gratulują?
Zdarza się, że wykonuję czynności w rejonie służbowym i osoba otwierająca drzwi lub przechodząca obok pyta się, czy to ja jestem najlepszą dzielnicową w Wielkopolsce i składają gratulacje – chciałabym za pośrednictwem państwa "Gazety" za wszystkie te gratulacje serdecznie podziękować. 
Co zdecydowało, że wybrała pani pracę w policji?
Przypadek. Gdy byłam nastolatką myślałam o służbie we wojsku, jednak nie zrobiłam żadnego kroku w tym kierunku. Dopiero na studiach o kierunku Bezpieczeństwo Wewnętrzne, gdy poznałam przedstawicieli różnych służb i miałam okazję porozmawiać z nimi o ich codziennej służbie, podjęłam ostateczną decyzję, by spróbować swoich sił w policji – wówczas miałam już rodzinę i zależało mi na tym, by móc pełnić służbę w takim wymiarze godzin, by jeszcze sił i czasu zostało właśnie dla rodziny. Myśli o służbie wojskowej siłą rzeczy porzuciłam głównie z uwagi na wiążące się z tym wyjazdy na poligony.
Kobietom trudno dostać się do policji?
Nie sądzę. Kobiety mają obecnie takie same szanse na dostanie się do policji jak mężczyźni – kandydaci do służby muszą spełnić takie same warunki w przypadku obu płci.
Pamięta Pani najtrudniejsze doświadczenie z dotychczasowej służby?
Myślę, że była to interwencja wobec małoletniego chłopca. Zetknęłam się z nim raz, ale jego historia poznana w trakcie tej interwencji nie pozwala mi o nim zapomnieć – często zastanawiam się, czy nasza interwencja jakkolwiek zmieniła jego losy na lepsze. To jest uważam jedna z najtrudniejszych rzeczy w naszej służbie – często nie znamy zakończenia historii ludzi, z którymi spotykamy się w kryzysowych dla nich sytuacjach życiowych.
Miała pani momenty zwątpienia, zastanawiała się czy nie zrezygnować?
Tak. Myślę, że każdy funkcjonariusz policji przechodzi takie momenty zwątpienia i to nie raz w swojej karierze. Dlatego tak ważne są choćby niewielkie pozytywne słowa czy gesty  skierowane w kierunku funkcjonariuszy – zwykły uśmiech i słowa „miłego dnia” mają wielką moc. Stosuję tą zasadę również poza służbą w codziennym życiu.
Jak wygląda dzień jarocińskiej dzielnicowej?
Rozpoczyna się jak u każdego innego funkcjonariusza – odprawą do służby, gdzie poznajemy swoje zadania na dany dzień. Po odprawie każdy dzielnicowy planuje sobie służbę w taki sposób, by te zadania oraz zlecone przez inne jednostki czy przełożonych, wykonać. Często bywa tak, że nie zdołamy zrealizować swojego planu z różnych przyczyn i część zadań siłą rzeczy przenosimy na kolejne dni służby. Każdy z nas musi jednak pamiętać o terminowości naszych czynności – zadań nie można odkładać w nieskończoność. Po ułożeniu planu działań, sprawdzeniu co się działo w naszym rejonie służbowym, gdy byliśmy nieobecni, wyjeżdżamy z komendy i wykonujemy swoje działania w terenie.
Jak radzi sobie pani z sytuacjami stresogennymi?
Ludzie, których spotykamy w kryzysowych sytuacjach ich życia różnie reagują na nasz przyjazd. W służbie staram się pamiętać, że wszelkie negatywne emocje, które kierowane są do nas policjantów, nie są wymierzone bezpośrednio w nas jako jednostkę. Wówczas wypowiadanych czy wykrzykiwanych w naszym kierunku słów nie biorę do siebie. Po ciężkim dniu na służbie staram się zrelaksować. Poza tym otacza mnie rodzina i przyjaciele, którzy mnie wspierają – bez nich byłoby bardzo ciężko. Jestem im bardzo wdzięczna za pomoc, którą otrzymywałam i otrzymuję nadal.
Jak wiadomo do pracy nie może pani założyć sukienki i butów na obcasie. Jako kobiecie nie brakuje pani czasem tego?
Obcasów mi nie brakuje – nie pałam do nich miłością, mam być może dwie pary na wyjątkowe okazje. A sukienek brak mi najbardziej latem, gdy jest najzwyczajniej w świecie gorąco w mundurze.
Przygotowuje się pani już do finału ogólnopolskiego konkursu „Dzielnicowy Roku”?
Każda służba to tak naprawdę nauka i nowa wiedza – więc tak. W wolnych chwilach staram się samodoskonalić zapoznając się z nowymi przepisami prawnymi oraz przypominając sobie wiedzę, której dawno nie miałam okazji wykorzystywać. Mam nadzieję, że nie zawiodę osób, które we mnie wierzą.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: Mieszkanka: Czuję fetor z czterech kilometrów. Ludzie przeciwni rozbudowie obory w Twardowie

CZYTAJ RÓWNIEŻ: Agresja na jarocińskich drogach. 28-latek uderzył kilkakrotnie w twarz innego kierowcę

Szanowni Internauci. Komentujcie, dyskutujcie, przedstawiajcie swoje argumenty, wymieniajcie poglądy - po to jest nasze forum i możliwość dodawania komentarzy. Prosimy jednak o merytoryczną dyskusję, o rezygnację z wzajemnego obrażania, pomawiania itp. Szanujmy się