Dzisiaj Zaduszki. Wspominamy tych, którzy odeszli na przestrzeni minionych 12 miesięcy

Emerytowana nauczycielka języka polskiego - najpierw w Szkole Podstawowej w Golinie, a potem, przez 20 lat, w Zespole Szkół Ponadpodstawowych nr 2 im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Jarocinie, w której pracę w rozpoczęła w 1979 roku. Przez 11 lat pełniła w tej szkole funkcję wicedyrektora. W roku 1999 przeszła na emeryturę, ale przez kolejne 23 lata była obecna w życiu szkoły. Uczestniczyła w szkolnych uroczystościach, wigilijnych spotkaniach, wycieczkach. Zaangażowała się w działalność Stowarzyszenia Przyjaciół „Dwójki”. Żywo interesowała się tym, co działo się w szkole, jej szkole. Chętnie dzieliła się też swoim zawodowym doświadczeniem. - Była autorytetem dla wielu pokoleń nauczycieli i młodzieży, nieprzeciętną polonistką - nauczycielką o ogromnej wiedzy literackiej i językowej. Sumienna, cierpliwa, inspirująca. Znała dobrze każdego ucznia, ponieważ potrafiła słuchać. Jej wychowankowie wiedzieli, że byli dla niej ważni. Smuciły ją ich porażki, a ogromnie cieszyły sukcesy - napisano we wspomnieniach, jakie zamieszczono na stronie internetowej szkoły po jej śmierci. Zostanie zapamiętana jako osoba pogodna, życzliwa i uśmiechnięta. Taką też widzieli ją uczestnicy Jarocińskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku, w którego działalność zaangażowała się będąc na emeryturze.Teresa Buchwald zmarła 3 grudnia. Miała 73 lata. Uroczystości pogrzebowe z udziałem rodziny, przyjaciół oraz przedstawicieli społeczności szkolnej odbyły się w środę 7 grudnia 2022 roku na jarocińskim cmentarzu.

Emerytowany dyrektor oraz prezes Cukrowni i Rafinerii Witaszyce, działacz społęczny - jeden z założycieli Stowarzyszenia na Rzecz Witaszyc, radny powiatowy. Jan Tyczewski urodził się 6 czerwca 1940 roku w Kościanie. Jego ojciec Mieczysław pracował w Cukrowni Kościan, matka Łucja zajmowała się gospodarstwem domowym i wychowywaniem sześciorga jego rodzeństwa. Dzieciństwo spędził w Kościanie, gdzie w roku 1954 ukończył szkołę podstawową. Potem, w latach 1954-1956 uczył się w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Poznaniu, gdzie zdobył zawód ślusarza maszynowego. Potem uczęszczał do Technikum Cukrowniczego w Toruniu, które ukończyłw 1961 roku. W tym samym roku rozpoczął studia wyższe na Politechnice Poznańskiej na Wydziale Mechanizacji Rolnictwa, gdzie w roku 1967 uzyskał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w Cukrowni Kościan. Po ukończeniu stażu pracował jako drugi mechanik, a w okresie kampanii jako kierownik produkcji. W 1969 roku został oddelegowany na okres kampanii do Cukrowni i Rafinerii w Witaszycach, gdzie pełnił funkcję kierownika produkcji. Od lutego 1970 roku został przeniesiony tam na stałe i objął stanowisko głównego mechanika. W 1973 roku powierzono mu obowiązki zastępcy dyrektora do spraw technicznych i na tym stanowisku pracował do września 1982 roku, a w październiku po wygraniu konkursu został dyrektorem Cukrowni Witaszyce. W 1984 roku rozpoczęto w cukrowni projekt budowy nowej elektrociepłowni. Równolegle prowadzono prace z nowoczesnym rozwiązaniem gospodarki wodno-ściekowej. Po uruchomieniu gazowej elektrociepłowni w 1995 roku Cukrownia Witaszyce trafiła na jedno z pierwszych miejsc w rankingu ekologicznych zakładów w kraju. Jan Tyczewski otrzymał Złotą Odznakę za Zasługidla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej przyznaną w maju 1996 roku przez Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Pierwsze lata w czasie transformacji były bardzo trudne. Cukrownia Witaszyce została przekształcona w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa. W 1995 roku Jan Tyczewski został prezesem Cukrowni w Witaszycach. Stanowisko to pełnił do przejścia na emeryturę w lipcu 1998 roku.Za swoją pracę zawodową i działalność społeczną i zawodową uzyskał szereg wyróżnień i odznaczeń, między innymi Złoty Krzyż Zasługi OOP. W latach 1998-2002 był radnym Rady Powiatu Jarocińskiego. Był też jednym z trzech inicjatorów powołania Stowarzyszenia na Rzecz Witaszyc. Przez wiele lat należał do Polskiego Związku Łowieckiego oraz Polskiego Związku Wędkarskiego. Zmarł w niedzielę 15 stycznia w wieku 82 lat. Został pochowany 21 stycznia w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Kościanie.

Inżynier, wieloletni główny konstruktor w Jarocińskiej Fabryce Obrabiarek. Pochodził ze Lwowa. Był absolwentem Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej. Po ukończeniu studiów zamieszkał w Jarocinie i rozpoczął pracę w Jarocińskiej Fabryce Obrabiarek. Całe życie zawodowe związał właśnie z tą fabryką. Jako główny konstruktor był autorem dwóch patentów i kilkunastu projektów racjonalizatorskich. W pracy zawodowej współdziałał z uczelniami technicznymi, współorganizował konferencje naukowo-techniczne oraz reprezentował branżę na licznych imprezach targowych na całym świecie.Aktywnie angażował się w działalność społeczną. W trakcie pracy zawodowej był przez dwie kadencje przewodniczącym Rady Robotniczej JAFO. W latach osiemdziesiątych został członkiem zarządu oddziału wojewódzkiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich. W roku 1990 został wybrany do Rady Miasta i Gminy Jarocin, a w 1991 roku został - po rezygnacji Bogdana Udzika - jej przewodniczącym. Pełnił tę funkcję do końca kadencji.W wolnym czasie pasjonował się turystyką. Szczególnie w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych działał jako przewodnik turystyki motorowej PTTK.Zmarł we wtorek 17 stycznia w wieku 87 lat. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w sobotę 21 stycznia w Środzie Wlkp.

Ksiądz Włodzimierz Muszalski pełnił w latach 2008 - 2011 posługę duszpasterską w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Pan ny w Witaszycach. Pochodził z Ostrowa Wlkp., a swoją pracę kapłańska sprawował mi.in w Kaliszu, Brzezinach i Sycowie. W chwili śmierci był wikariuszem w pleszewskiej parafii pw. Ścięcia Świętego Jana Chrzciciela. Zmarł w sobotę 21 stycznia w wieku 41 lat.

- Znałam księdza z posługi kapłańskiej w Parafii p.w. Świętego Krzyża w Brzezinach. Wspaniały ksiądz i człowiek. - wspomina księdza Muszalskiego jedna z parafianek. Zmarły został pochowany w Ostrowie Wlkp. 26 stycznia na cmentarzu przy ulicy Limanowskiego.

Przez wiele lat nauczyciel plastyki w jarocińskim Liceum Ogólnokształcącym oraz w Szkole Podstawowej i Gimnazjum w Golinie. Zapisał się na zawsze w historii Liceum jako autor portretów dyrektorów ogólniaka, które są prezentowane w auli szkolnej. jego wychowankowie wspominają go jako człowieka cierpliwego, spokojnego, o pogodnym usposobieniu, zawsze szukającego rozwiązania problemów i kompromisów. 

- Facet z klasą. Przybył na nasz zjazd w 15-tą rocznicę matury. I wtedy wszystkich zaskoczył. Przywiózł ze sobą ku naszemu zdziwieniu kronikę klasową. Myśleliśmy, że zaginęła, a on ją uzupełnił wpisami z ostatnich miesięcy naszego pobytu w Ogólniaku. I jeszcze jedna rzecz zostanie na zawsze. Po wielu latach pracowaliśmy w jed-nej szkole. Gdy odchodził na dobre kończąc pracę, bo zdrowie coraz bardziej szwankowało, powiedział mi,,było dla mnie zaszczytem móc wspólnie pracować". Przeżyłem szok, zamurowało mnie, bo tak naprawdę te słowa to ja powinienem powiedzieć do niego - do Pana Wiesia - wspomina Hieronim Czaplicki, katecheta i absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Jarocinie z 1990 roku. Już na emeryturze prowadził zajęcia plastyczne m.in. w ramach Jarocińskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku.Wiesław Grygiel zmarł  29 stycznia, miał 74 lata, a uroczystości pogrzebowe odbyły się trzy dni później w kościele parafialnym pw. św. Stanisława Biskupa w Żerkowie. Został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.

emerytowana nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej w Szkole Podstawowej nr 2 im. Królowej Jadwigi w Jarocinie. Z zapałem angażowała się w życie szkoły. Długie lata prowadziła kronikę szkolną. Jako starsza koleżanka chętnie otaczała opieką początkujących nauczycieli, zawsze uczynna, pomagała,wspierała i udzielała cennych rad i wskazówek. Wszyscy ją szanowali i doceniali za jej mądrość życiową.

- Była dobrym człowiekiem i wartościowym nauczycielem, oddanym uczniom i szkole. Traktowała swoją pracę dydaktyczno-wychowawczą niezwykle poważnie. Najważniejszy było dla niej dobro dziecka. Na jej twarzy zawsze gościł promienny uśmiech. Swoim humorem i energią zarażała innych - wspomina zmarłą w internecie społeczność SP nr 2 w Jarocinie.

Barbara Mikołajczyk pochodziła z Jarocina, gdzie urodziła się 10 listopada 1949 ru. Zmarła 15 stycznia w wieku 74 lat.

Znany na całej Ziemi Jarocińskiej lekarz. Pracował w Jarocinie, ale przede wszystkim w Jaraczewie. Zawsze z ogromną troską podchodził do pacjentów, czuło się w tej wizycie autentyczne zainteresowanie - mówi jeden z jego pacjentów.Marek Bartkowiak urodził się 11 października 1953 roku w Jarocinie. Tutaj też zdał w roku 1972 maturę w Liceum Ogólnokształcącym. Wybrał studia medyczne, na które w tamtym czasie niezwykle trudno było zdać egzaminy. Ukończył Akademię Medyczną w Poznaniu. W 1979 roku uzyskał specjalizację z chirurgii ogólnej, a w 1996 roku z medycyny rodzinnej. Pracę w zawodzie rozpoczął w Jarocinie. Tutaj pracował i w szpitalu, i w pogotowiu ratunkowym, i w przychodni.  Od 1985 roku Marek Bartkowiak był kierownikiem Gminnego Ośrodka Zdrowia w Jaraczewie. Po zmianach w systemie opieki zdrowotnej prowadził tutaj jako lekarz rodzinny Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej. Bardzo ciepło lekarza wspominają pacjenci. Podkreślają, że chory był zawsze u niego na pierwszym miejscu.

- Kiedy pomyślę,,lekarz rodzinny", to widzę właśnie doktora Bartkowiaka i to nie tylko dlatego, że przez dekady był również moim lekarzem pierwszego kontaktu - mówi o zmarłym lekarzu jeden z jego pacjentów.  Lokalna społeczność bardzo mocno zżyła się z szefem przychodni. Jego pacjenci, zwłaszcza ci starsi, nie mówili, że idą do lekarza, tylko,,do Bartka". Wspominając zmarłego burmistrz Jaraczewa Dariusz Strugała podkreśla, że był on osobą wszechstronnie wykształconą i o szerokich zainteresowaniach. Marek Bartkowiak zawsze interesował się tym, co się dzieje w gminie, w samorządzie.

- Współpracowałem z nim jako wójt, burmistrz. Pamiętam jak wchodziła reforma w ochronie zdrowia. Wspólnie przekształcaliśmy przychodnię w Jaraczewie. Najpierw Marek był u nas lekarzem na kontrakcie w gminie, a potem przekształcił przychodnię w spółkę. Wspólnie realizowaliśmy różne przedsięwzięcia. A jednym z ostatnich były rozmowy, żeby w jego przychodni utworzyć poradnię dla kobiet. Doktor zgodził się udostępnić część pomieszczeń w ośrodku, aby szpital mógł prowadzić poradnię - mówi Dariusz Strugała. Zaznacza, że lekarz zawsze dążył do kompromisu na wielu płaszczyznach. Kiedy była taka potrzeba, służył radą i samorząd wielokrotnie korzystał z jego doświadczenia. Marek Bartkowiak został wyróżniony odznaką ,,Zasłużony dla gminy Jaraczewo". - To był dobry człowiek - podkreśla burmistrz Dariusz Strugała.

Poza medycyną pasją Marka Bartkowiaka były muzyka i sport. Z przyjaciółmi grali razem między innymi w siatkówkę i kibicowali jaraczewskim klubom piłkarskim. Marek Bartkowiak był świetnym gitarzystą i jego przyjaciele twierdzą, że gdyby nie powołanie lekarskie zrobiłby karierę muzyczną. Był znawcą muzyki rockowej i bywalcem koncertów największych gwiazd. Z pasją potrafił opowiadać o swoich koncertowych przeżyciach i o planach na przyszłość. Mówił: Muzyka jest bardzo ważna, bez muzyki świat byłby smutny.Od lat zmagał się z ciężką chorobą. Przegrał, ale zostawił po sobie niesamowite wspomnienie.Zmarł we wtorek 14 lutego, w siedemdziesiątym roku życia. Został pochowany na cmentarzu w Jarocinie.

Nauczycielka, pielęgniarka, założycielka Medycznego Studium Zawodowego w Jarocinie. Była absolwentką Wydziału Pielęgniarskiego Akademii Medycznej w Lublinie. Pracę zawodową rozpoczęła jako pielęgniarka w sanatorium gruźliczym dla dzieci w Kiekrzu pod Poznaniem. Potem przeniosła się do Wolicy koło Kalisza, gdzie znajduje się szpital leczenia chorób płuc i gruźlicy. W 1965 została nauczycielem w Liceum Medycznym w Kaliszu. Po 7 latach przeniosła się do jarocińskiego szpitala, gdzie pełniła funkcję pielęgniarki oddziałowej.W 1975 roku Bożena Ziąbka została powołana na stanowisko kierownika szkolenia praktycznego w Medycznym Studium Zawodowym, którego była założycielką i współorganizatorką. Studium wchodziło w skład Zespołu Szkół Zawodowych nr 1. W latach 1987 - 1989 Bożena Ziąbka pełniła funkcję zastępcy dyrektora tego Zespołu. Za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej wielokrotnie otrzymywała nagrody dyrektora szkoły, a w latach 1977 i 1981 została Kuratora Oświaty i Wychowania. Była bardzo lubiana przez uczniów.

Jak mówi jedna z jej wychowanek, pielęgniarka oddziałowa na jednym z oddziałów jarocińskiego szpitala, Marta Bierła: Zaszczepiła w nas ciekawość świata oraz miłość do drugiego, chorego, potrzebującego człowieka. (...) sprawiła, że nasza praca pozwala w drugim człowieku dostrzec kogoś ważnego. Miałyśmy ogromne szczęście poznać tak oryginalną osobowość.

Działacz społeczny, radny Rady Gminy Jaraczewo.Paweł Kołek urodził się 20 marca 1961 roku w Koźminie Wlkp. Przez większość życia związany był jednak z gminą Jaraczewo, a konkretnie z Parzęczewem. Był radnym dwóch kadencji: w latach 1998-2002 oraz 2002-2006.

Za zaangażowanie w działalności na jej rzecz został odznaczony medalem „Za szczególne zasługi dla gminy Jaraczewo". Był osobą kontrowersyjną, tym bardziej że jako radny przez długie lata stanowił opozycję wobec wójta, a później burmistrza Dariusza Strugały. Jednocześnie jednak był również zaangażowanym społecznikiem. Przez wiele lat działał w Ochotniczej Straży Pożarnej w Parzęczewie. Był tam m.in. prezesem i sekretarzem. Pracował również na rzecz Ludowych Zespołów Sportowych.

Po jego śmierci burmistrz Dariusz Strugała zamieścił na swoim profilu na facebooku kondolencje. Napisał między innymi: W zmarłym straciliśmy życzliwego człowieka, samorządowca i działacza społecznego.

Paweł Kołek zmarł nagle w środę 11 maja. Miał 62 lata. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w sobotę 13 maja w Noskowie. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Uznany i ceniony chirurg który swoje życie zawodowe związał z Poznaniem. Pochodził z Jaraczewa. gdzie urodził się 28 września 1928 roku. W 1949 r. ukończył Gimnazjum i Liceum w Jarocinie. Był członkiem honorowym Stowarzyszenia Wychowanków i Absolwentów Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego. Dyplom Akademii Medycznej w Poznaniu uzyskał w 1954 r. W latach 1954-1970 pracował w I Klinice Chirurgii Ogólnej AM w Poznaniu. Stopień naukowy doktora medycyny z chirurgii obronił w listopadzie 1963 r. a habilitację w 1970 r. Rok później został ordynatorem I Oddziału Chirurgii Dziecięcej Wojewódzkiego Szpitala im. Krysiewicza w Poznaniu. Stanowisko to zajmował aż do przejścia na emeryturę w 1999 roku. Od 1980 r. prowadził prywatny gabinet oraz poradnię chirurgiczną w Poznaniu. Kazimierz Wojciechowski pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Poznańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Chirurgii Dziecięcej. Był współorganizatorem i uczestnikiem wielu międzynarodowych kongresów, konferencji i sympozjów w wielu krajach Europy,Azji i Afryki.

Kazimierz Wojciechowski zawsze wracał z chęcią w rodzinne strony. Podkreślał swoje emocjonalne związki z rodzinnym Jaraczewem i całą Ziemią Jarocińską. Z chęcią współpracował z redakcją „Gazety Jarocińskiej", a wydawnictwo Południowa Oficyna Wydawnicza wydało w roku 2009 jego monumentalną autobiografię: „Takie było moje dzieciństwo, młodość i chirurgiczne życie".

W czasie 55 lat swojej pracy zawodowej wykonał ponad dwadzieścia tysięcy operacji, głównie u najmłodszych pacjentów. Opublikował ponad 200 prac naukowych dotyczących wrodzonych wad u dzieci. Był współautorem podręcznika chirurgii dziecięcej pt.,,Chirurgie im Kindesalter" wydanego w roku 2000 w języku niemieckim i osiem lat później również w języku polskim. Napisał również pamiętnik “Drzewo genealogiczne Rodziny Masłowskich".Przez całe swoje życie był związany z harcerstwem. Chętnie uczestniczył w spotkaniach harcerskie, na których młodszym pokoleniom opowiadał o swojej przygodzie z ZHP orazchirurgią.

W 1998 roku, na zlocie z okazji 85-lecia harcerstwa na Ziemi Jarocińskiej, mówił: Wiele lat temu również byłem harcerzem i należałem do tego hufca, a właściwie po wojnie prowadziłem drużynę w Jaraczewie. Wspólnie z hufcem Jarocin zorganizowaliśmy obóz harcerski koło Jeleniej Góry. Zabieraliśmy do wagonów nie tylko naszych członków, ale także mąkę, cukier, a nawet żywą świnię, ponieważ tam nie było sklepów i nie można było w inny sposób się wyżywić. Oprócz tego musieliśmy zadbać o bezpieczeństwo harcerzy, ponieważ w tych okolicach grasowali dezerterzy wojenni.

Za swoją działalność zawodową i społeczną Kazimierz Wojciechowski był wielokrotnienagradzany i odznaczany. Został między innymi odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi OOP, Medalem XXX-lecia PRL-u, medalem,,Za Zasługi dla rozwoju Ziemi Jaraczewskiej" orazodznakami honorowymi nadanymi przez władze Poznania i kilku województw. W 2007 roku otrzymał nagrodę “Zasłużony dla powiatu powiatu jarocińskiego.Interesował się astronomią, genealogią, uprawą kwiatów i hodowlą ryb, wędkarstwem oraz sztuką.

Zmarł 30 kwietnia w wieku 95 lat. Pogrzeb odbył się we wtorek 9 maja w Poznaniu. Został pochowany na Cmentarzu Górczyńskim.

Działaczka społeczna, aktywna chórzystka i działaczka Chóru Mieszanego im. K.T. Barwickiego. We wspomnieniach wszystkich osób, które ją znały zapisała się jako “kolorowa i artystyczna dusza”. Uzewnętrzniało się to nie tylko w jej sposobie ubierania, ale również i w sposobie bycia. Od dawna współpracowała ze Stowarzyszeniem Jarocin XXI. Zachwycała nas pogodą ducha, życzliwością, serdecznym uśmiechem, ale przede wszystkim swoimi pasjami i odwagą twórczą.

"Przy naszym Stowarzyszeniu Jarocin XXI działał Teatr 50+. W tej grupie była i Pani Ania. Na zawsze zapamiętamy jej role w„Bajkach z Krainy Lajlonii" na podstawie bajek Leszka Kołakowskiego, znakomite interpretacje wierszy Wisławy Szymborskiej w,,Rymowankach dla dużych dzieci" i piosenki Kabaretu Starszych Panów z programu,,Piosenka jest dobra na wszystko". Dziękujemy Pani Aniu zawszystko, czym nas Pani obdarowała. Do zobaczenia" - napisano we wspomnieniu po jej śmierci.

Pasją Anny Kowalskiej była scena. Realizowała ją na różne sposoby. Mimo problemów zdrowotnych do samego końca była z Chórem Mieszanym im. K. T. Barwickiego w Jarocinie.  Działała w zarządzie, w którym była skarbniczką. W ubiegłym roku, w sierpniu, podczas obchodów 130-lecia ,,Barwickiego" została wyróżniona złotą odznaką honorową Południowowielkopolskiego Związku Chórów i Orkiestr w Ostrowie Wielkopolskim. Mimo że walczyła z chorobą nowotworową, ze swoimi przyjaciółmi była aż do samego końca. W połowie marca wspólnie z nimi świętowała 132. rocznicę powstania ,,Barwickiego" podczas koncertu w kościele św. Marcina w Jarocinie.

"Z ogromnym żalem i bólem serca żegnamy Anię, naszą chórzystkę, koleżankę i przyjaciółkę, z którą przez wiele lat dzieliliśmy smutki i radości. Gdy śpiewająco idzie się przez życie, staje się ono łatwiejsze, bardziej przyjazne. Ania pogodna, życzliwa i szczęśliwie rozśpiewana zostanie w naszej pamięci" - napisała w pożegnaniu prezeska chóru Halina Florczyk.

Anna Kowalska zmarła w poniedziałek 15 maja w wieku 73 lat. Uroczystości pogrzebowe odbyły się trzy dni później na cmentarzu parafialnym w Jarocinie.

Nauczycielka, przez wiele lat pracowała w Publicznym Przedszkolu nr 5 z Oddziałami Integracyjnymi w Jarocinie. Pełniła tam także funkcję zastępcy dyrektora. - Jako pedagog była bardzo aktywna i dobra. Miała mnóstwo pomysłów, motywowała koleżanki do różnych zadań i działalności. Mogę o niej powiedzieć same dobre rzeczy - wspomina Irena Urbaniak, była dyrektorka Przedszkola nr 5.

Odeszła w wieku 66 lat. Pogrzeb odbył się 17 maja na cmentarzu w Jarocinie.

Marianna Zaworska (z d. Dominik) przyszła na świat 11 listopada 1937 roku. Maturę zdała w 1955 roku i kilka miesięcy później, w grudniu rozpoczęła pracę w szkole w Potarzycy. Pracowała również w Kolniczkach, a od 1958 roku w Chrzanie. Jednocześnie uzupełniała wykształcenie. Ukończyła Studium Nauczycielskie i studia wyższe. Nie tylko uczyła matematyki, ale również założyła i prowadziła drużynę harcerską, organizowała szkolne przedstawienia. Po rozwiązaniu w 1976 roku podstawówki w Chrzanie, znalazła zatrudnienie w Żerkowie.

W 1986 roku przeszła na emeryturę, ale pracowała w oświacie jeszcze przez kolejnych 5 lat. - Pani Marianna - w pracy matematyczka, umysł ścisły, w życiu prywatnym - człowiek humanizmu. W szkole nauczycielka wymagająca i stanowcza, ale też dobrze przekazująca swoją wiedzę, szanująca młodych, których uczyła - podkreśla jedna z uczennic. Szczególnym wspomnieniem dzieli się Anna Gendaszyk-Tiszer, którą Marianna Zaworska także uczyła: - W tym roku w maju, po ponad 50 latach od ukończenia szkoły, otrzymałam od niej przesyłkę. Był to mój zeszyt z matematyki z powtórkami, który przetrzymywała przez te wszystkie lata, zdjęcie naszej klasy czwartej, na którym podpisała prawie wszystkich uczniów i nauczycieli, i piękny list, który przeczytałam ze wzruszeniem. Jeszcze zdążyłam z nią porozmawiać telefonicznie i nagle odeszła. Pani Mario, zawsze pozostaniesz w mojej pamięci jako wspaniały nauczyciel i dobry człowiek.

Dla pani Marianny bardzo ważni byli bliscy. Była żoną, matką, babcią i prababcią. Trzykrotnie organizowała zjazd rodziny Klauzów. - Od początku postrzegałam ją jako człowieka wielkiej wrażliwości i dobroci. Zawsze spokojna, uśmiechnięta, gotowa do pomocy i współpracy. Otwarta na potrzeby uczniów i życzliwa koleżanka - podkreśla nauczycielka Irena Szymankiewicz. - Miałam też okazję poznać panią Mariannę jako wyjątkową matkę niepełnosprawnej córki, której przez pewien czas byłam wychowawczynią. Był to dla mnie wyjątkowy czas, bo niemal każdego dnia mogłam przyglądać się niezwykłej więzi, jaka łączyła matkę i córkę. Ta więź była wzorem bezwarunkowej miłości i akceptacji drugiego człowieka. (...) W mej pamięci pani Marianna Zaworska pozostanie zawsze tą osobą, na wspomnienie której mocniej zabije serce i pojawi się serdeczny uśmiech na twarzy.

Marianna Zaworska zmarła 24 maja 2023 roku, w wieku 85 lat. Została pochowana na cmentarzu w Golinie.

Znany jarociński strażak,  Przez ponad 30 lat pracował w Komendzie Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Jarocinie. Urodził się 30 sierpnia 1969 r. w Żerkowie. Był absolwentem Technikum Przemysłu Drzewnego w Jarocinie, które ukończył w roku 1988. W tym samym roku podjął naukę w Szkole Chorążych Pożarnictwa w Poznaniu. Edukację zakończył dwa lata później uzyskując stopień młodszego chorążego pożarnictwa. Od 1 sierpnia 1990 pracował w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnej w Jarocinie na stanowisku starszego technika. Trzy lata później uzyskał stopień aspiranta i objął stanowisko dowódcy sekcji. W 1994 roku został inspektorem, a rok później - starszym inspektorem ds. planowania operacyjnego. Po kolejnych czterech lat awansował na stopień starszego aspiranta. Pierwszy stopień oficerski - młodszegokapitana uzyskał w roku 2000. Jednocześnie powierzono mu stanowisko naczelnika wydziału operacyjno-szkoleniowego. W następnych latach awansował na kolejne stopnie oficerskie. Rafał Klarzyński był również oficerem prasowym w jarocińskiej Komendzie. Dziennikarze mogli zawsze liczyć na jego życzliwość i profesjonalne zdjęcia - pasjonował się fotografią, która była jego hobby. Jego fotografie znajdowały się na kalendarzach strażackich wydawanych przez Komendę Wojewódzką PSP czy Komendę Główną.  W roku 2019 przeszedł na emeryturę w stopniu brygadiera. Za swoje zaangażowanie w służbę był wielokrotnie wyróżniany i odznaczany. Zmarł 31 lipca po przebytej niespełna rok wcześniej ciężkiej chorobie neurologicznej.

- Był bardzo energicznym człowiekiem, wspaniałym kolegą, funkcjonariuszem. Zaszczepiał pasję pożarnictwa wśród młodszych kolegów, druhów, młodzieży - wspomina st. bryg. Tomasz Krawczyk, Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Jarocinie.

Zmarł w wieku 54 lat, a jego pogrzeb odbył się 3 sierpnia na cmentarzu w Śremie.

Urodził się w 1936 roku w Ostrowie Wlkp. Należał do pokolenia, któremu nieobce były okrucieństwa wojny. Jako dziecko przebywał w obozie jenieckim pod Berlinem. Tuż po wojnie stracił ojca i pomagał mamie w wychowaniu trzech młodszych sióstr. W 1964 ukończył studia medyczne w Poznaniu. Jako specjalizację wybrał dermatologię. Ożenił się w Jarocinie z doktor Anną Włodarczyk- okulistką, córką cenionego lekarza internisty - doktora Jana Lebensarta. Z poświęceniem i troską pracował dla pacjentów Ziemi Jarocińskiej. Wielu z nich pamięta z pewnością zawsze uśmiechniętego i cierpliwego lekarza, dla którego chory człowiek - pacjent był zawsze najważniejszy. W 1978 roku przeprowadził się wraz z rodziną do Poznania, gdzie dalej sumiennie pomagał chorym. Całe życie poświęcił rodzinie i pacjentom.

Zmarł po ciężkiej chorobie 30 czerwca 2023 roku w Poznaniu. Został pochowany 5 lipca w Poznaniu, na cmentarzu Matki Boskiej Częstochowskiej przy ul. Jasna Rola.

Działacz społeczny, szczególnie zaangażowany w środowisku osób niewidomych i słabowidzących. Pochodził z Woli Książęcej. W roku 1977 ukończył Liceum Ogólnokształcące im. T. Kościuszki w Jarocinie a potem Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1981 roku pracował jako nauczyciel w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych w Owińskach koło Poznania. Specjalizował się w tyflografice (rysunek wypukły, rysunek Brajlowski).

Marek Jakubowski był współautorem pierwszego polskiego Atlasu Polski dla niewidomych i słabowidzących, wydanego przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii w Warszawie w 2004 roku oraz technologii wytwarzania map i planów wypukłych dla niewidomych i słabowidzących. Prowadził firmę wydawniczą Studio Tyflografiki, zajmującą się grafikami wypukłymi oraz drukiem w piśmie Braille'a. Opracował też polski krój pisma Braille'a. Był również autorem graficznych publikacji dotykowych, między innymi planu komunikacyjnego Poznania, układu okresowego pierwiastków chemicznych, gier logicznych i tyflologicznych pomocy dydaktycznych dla niewidomych. Należał do grupy współzałożycieli Stowarzyszenia Pomocy Niewidomym i Słabowidzącym. Został też jego pierwszym prezesem. Zorganizował i prowadził w Ośrodku dla Niewidomych w Owińskach Muzeum Tyflologiczne, poświęconeedukacji í kulturze niewidomych, w którym zgromadził trzy tysiące eksponatów, między innymi mapy tyflologiczne, tyflografiki i historyczne pomoce dydaktyczne. Ostatnim jego pomysłem było utworzenie biblioteki zapachów. Był całkowicie oddany swojej pracy. Wkładał w nią całe serce. Ośrodek w Owińskach traktował jak drugi dom.Za swoje osiągnięcia był wielokrotnie wyróżniany - między innymi przez Ministra Edukacji Narodowej za wybitne osiągnięcia w dziedzinie edukacji (1999 i 2003), Ministra Infrastruktury - za wybitne osiągnięcia w dziedzinie tyflokartografii (2005) oraz Orderem Uśmiechu (2002).

Prywatnie uwielbiał podróżować. Ci, którzy go znali, mówią, że kraje dawnego ZSRR nie miały przed nim żadnych tajemnic. Kochał podróże na Ukrainę, bo tam narodzili się pierwsi tyflopedagodzy. Zdjęcia z wyjazdów można było zobaczyć na jego profilu facebookowym.

Jego nagła śmierć była dla wszystkich zaskoczeniem. Zmarł w niedzielę, 13 sierpnia. Miał 65 lat. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w sobotę 19 sierpnia na cmentarzu parafialnym w Twardowie.

Działacz społeczny, radny trzech kadencji rady powiatu jarocińskiego, agronom w gminie JaraczewoBył m.in. przewodniczącym komisji rolnictwa oraz członkiem rady społecznej szpitala.

Jan Marceli Klim urodził się 14 stycznia 1943 roku w Podmichalu. Z wykształcenia był agronomem. Od 9 grudnia 1967 roku był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1985 r. ukończył Wyższą Partyjną Szkołę w Kijowie. Pełniłfunkcję przewodniczącego Gminnej Komisji Rewizyjnej PZPR. Po zmianach ustrojowych trzykrotnie wybierano go do Rady Powiatu Jarocińskiego -  w kadencjach1998-2002, 2002-2006, 2006-2010. W wyborach reprezentował koalicję SLD-PSL. W trzeciej kadencji rady powiatu jarocińskiego był przewodniczącym komisji rolnictwa. Jako reprezentant Rady Powiatu zasiadał w Radzie Społecznej przy Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej w Jarocinie. Z zamiłowania był myśliwym.

- Pamiętam go doskonale, kiedy jako agronom, na początku jeszcze charakterystycznym wartburgiem, a potem volkswagenem, objeżdżał pola w gminie. Niemal codziennie można go było gdzieś zobaczyć. Zawsze uśmiechnięty, otwarty, chętnie dzielił się swoimi doświadczeniami i udzielał porad rolnikom - wspomina mieszkaniec gminy Jaraczewo.

Jan Klim zmarł pod koniec sierpnia. Miał 80 lat.

Nauczycielka muzyki i śpiewu. Pracowała w Szkole Podstawowej nr 2 w Jarocinie i Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych nr 1 w Jarocinie. Prowadziła również indywidualne lekcje śpiewu. - Odszedł od nas wspaniały pedagog, serdeczna koleżanka i życzliwy człowiek - napisano w pożegnaniu opublikowanym przez szkołę.

Mirosława Kochanowska śpiewała od lat. Jeszcze jako nastolatka, pod panieńskim nazwiskiem Bargenda, w 1997 roku zdobyła nagrodę specjalną,,Gazety Jarocińskiej" i “Ja-Radia” na VI Przeglądzie Muzyki Młodzieżowej „Śpiewajmy Wszyscy". Z czasem  talent i pasja stały się jej zawodem. Uczyła najpierw muzyki w Gimnazjum nr 1 w Jarocinie, a w latach 2017-2022 w Szkole Podstawowej nr 2.Mirosława Kochanowska od dłuższego czasu walczyła z ciężką chorobą. Wiadomość o jej śmierci, która przyszła w środę 13 września była wielkim zaskoczeniem. Miała dopiero 44 lata.

- Była radosna, dowcipna, pomocna. Miała cięty język, ale taki miała charakter. Muzyka była jej pasją. Zaciągnęła mnie do chóru absolwentów w LO i dzięki temu była kolejna okazja do spotkań - wspomina Marta Zaworska, nauczycielka języka angielskiego w SP nr 2 w Jarocinie.

Mimo że często występowała na scenie nie lubiła zdjęć. Ostatnim życzeniem, które przekazała przez męża było, żeby przy wspomnieniu nie było jej fotografii. Uroczystości pogrzebowe miały miejsce w sobotę 16 września.

Nauczycielka chemii w Liceum Ogólnokształcącym w Jarocinie. Urodziła się w 4 sierpnia 1947 roku w Oleśnicy w powiecie słupeckim. Ukończyła Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii na Uniwersytecie Gdańskim w 1971 roku i w tym samym roku rozpoczęła pracę w Jarocinie. W 1982 roku ukończyła studia podyplomowe na Uniwersytecie Wrocławskim. Sześć lat później uzyskała pierwszy stopień specjalizacji zawodowej. Była wielokrotnie wyróżniana nagrodą dyrektora szkoły. W Liceum Ogólnokształcącym w Jarocinie pracowała nieprzerwanie aż do przejścia na emeryturę w roku 2004.

- Była wymagającą nauczycielką. Miała ogrom wiedzy, a do tego ciekawie prowadziła lekcję. Faktem jest, że część uczniów się jej bała. Ale była wyrozumiała i zawsze starała się dawać szansę. W mojej pamięci pozostanie jako sprawiedliwa nauczycielka - wspomina jej była uczennica. Mimo że Teresa Orchowska na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie osoby surowej, zasadniczej, zawsze dbała o swoich uczniów i przejmowała się niepowodzeniami wychowanków. Nie założyła swojej rodziny. - Była koleżeńska. Zawsze służyła radą. Spotykałyśmy się często w szerszym gronie również jako emerytki. Czasem zapraszała nas do siebie na działkę. Miała wspaniałe rośliny, szczególnie kwiaty. Potrafiła zajmować się swoim ogródkiem od rana do wieczora. Znała się na roślinach i jako chemiczka również na opryskach. Chętnie doradzała innym działkowcom. To była jej druga pasja. Pierwszą było szycie. Teresa Orchowska była zawsze bardzo elegancką kobietą. Sama sobie szyła ubrania. Prowadziła nawet kursy szycia w Szkole Podstawowej nr 1 w Jarocinie. Przy tej okazji ją poznałam - wspomina Hanka Chodorowska, emerytowana nauczycielka liceum ogólnokształcącego w Jarocinie. Dodaje, że dopóki zdrowie jej pozwalało chętnie uczestniczyła w różnego rodzaju wydarzeniach m.in. w wycieczkach. W czasach liceum również chętnie wyjeżdżała z klasami.

Zmarła 8 września po ciężkiej chorobie. Została pochowana na cmentarzu w Zagórowie, skąd pochodziła.

Znany jarociński przedsiębiorca, twórca zajmującej się przetwórstwem i handlem rybami potężnej jarocińskiej firmy “Rybhand”. Urodził się 18 grudnia 1954 roku w Jarocinie. Ukończył Technikum Rolnicze w Środzie Wlkp. Na początku drogi zawodowej pracował w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Murzynówku. Kiedy jako 26-latek został wybrany jej prezesem, był najmłodszą w Polsce osoba pełniącą taką funkcję. Jednak spółdzielnia, mimo wielu prób ratowania, nie przetrwała okresu przemian i została zlikwidowana. Dzięki podróżom do Niemiec Leszek Trzcieliński przekonał się, że przetwórstwo rybne ma rację bytu nie tylko w rejonach nadmorskich, ale także winnych częściach kraju. Postanowił zaryzykować. W 1991 roku otworzył firmę „Rybhand". Początkowo była to mała manufaktura zlokalizowana przy domu rodzinnym, z niewielkim asortymentem, która stopniowo zaczęła odnosić sukcesy na trudnym rynku handlu rybami. Jej właściciel ciężko pracował, nierzadko osobiście wykonując najprostsze prace. Z czasem powiększały się asortyment i obroty.  Zakupiono większy teren przy ul. św. Ducha w Jarocinie, a mała rodzinna firma rozrosła się do wielkiego przedsiębiorstwa z własnymi hurtowniami w Szczecinie, Poznaniu, Kaliszu i w Piekarach Śląskich. Zajmowała się już nie tylko hurtowym handlem krajowym, ale również weszła na rynki międzynarodowe kupując ryby w najdalszych zakątkach świata, jak na przykład w Chile i eksportując je na wiele rynków europejskich. Ponadto uruchomiono nowoczesną przetwórnię ryb, wiele detalicznych sklepów firmowych. Firma umiejętnie korzystała ze wsparcia pochodzącego z Unii Europejskiej. Przed jej siedzibą w Jarocinie zawsze można było zobaczyć flagi: Polski i niebieską z dwunastoma gwiazdami. W branży przetwórstwa i handlu rybami był osobą znaną i szanowaną. Co roku firma wystawiała się na targach międzynarodowych w Bostonie i w Brukseli.

Mimo że wiele osób im tego odradzało, w 2006 roku wspólnie z żoną Elżbietą podjęli decyzję o zakupie i odrestaurowaniu zrujnowanego pałacu Gorzeńskich w Tarcach. Do tego zadania Leszek Trzcieliński podszedł z ogromnym pietyzmem - dbając o najdrobniejsze nawet detale, przywrócił obiekt do wyglądu z czasów jego świetności. - Mąż nigdy się nie poddawał. Zawsze walczył. Myślę, że jednak pałac to jest jego największe dzieło. Firma może się rozlecieć, a ten zabytek pozostanie - podkreśla Elżbieta Trzcielińska.Wiele osób zapamiętało go jako osobę o wybuchowym charakterze, ale jednocześnie o bardzo wrażliwym sercu. Wspierał finansowo bardzo wiele osób i instytucji, nie chcąc przy tym żadnego rozgłosu. Leszek Trzcieliński wspierał także lokalny sport. W połowie ubiegłej dekady był prezesem zarządu w  Jarocińskim Klubie Sportowym “Jarota”.

Otrzymał wiele nagród, w tym Nagrodę Burmistrza Jarocina im. gen. Stanisława Taczaka, Żagiel Biznesu, Nagrodę im. Eugeniusza Kwiatkowskiego. Wyróżniany był także przez władze powiatu jarocińskiego Nagrodą za zasługi dla powiatu. - Leszek Trzcieliński toikona działalności gospodarczej Jarocina, no i też osoba wielce zasłużona na wielu płaszczyznach: gospodarczej, ale też i kulturalnej. (...) Wtedy, kiedy w Jarocinie bezrobocie sięgało 25%, to jego zakład był jednym z największych, które zatrudniały ludzi. Jestem mu wdzięczny za to, co dla Jarocina zrobił, również dlatego, że mieliśmy okazję się poznać na gruncie prywatnym. Tym bardziej żal takich osób, które tworzyły, zbudowały ten Jarocin - mówi o zmarłym burmistrz Adam Pawlicki.Leszek Trzcieliński nie miał zbyt wiele wolnego czasu, gdyż praca była jednocześnie jego pasją. Jego hobby stały się podróże po świecie. Wspólnie z rodziną dużo podróżował. Zwiedził większą część świata. Dopóki zdrowie mu pozwalało, jeździł na nartach. Za stres związany z biznesem zapłacił wysoką cenę. Przeszedł zawał i pięć udarów.

Zmarł po długiej chorobie w wieku 68 lat. Jego pogrzeb odbył się w czwartek 28 września. Leszek Trzcieliński został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu komunalnym w Jarocinie.

Nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 4 w Jarocinie. Uczyła w klasach I-III.  Najpierw pracowała w szkole w Mieszkowie, potem w Radlinie, a od 1978 do 1998 roku w “czwórce” - tej, którą teraz kieruje jej córka Iwona.

- Wspominamy Lucynkę jako zaangażowaną w swoją pracę nauczycielkę nauczania początkowego. Była zawsze blisko każdego dziecka, niczym druga mama, pełniła obowiązki wychowawczyni klas I-III. Cieszyła się sympatią dzieci i szacunkiem rodziców - podkreślają pracownicy “czwórki”. Pamiętają, że na Lucynę Tobolską zawsze można było liczyć i że bardzo chętnie wspierała młodych nauczycieli. Była pełna kreatywnych pomysłów, potrafiła wykorzystywać potencjał uczniów. Prowadziła też drużynę zuchową „Leśne Ludki", organizowała biwaki, kuligi, ogniska, baliki karnawałowe i wieczory andrzejkowe.

Lucyna Tobolska wykonywała swój zawód z wielką pasją i zaangażowaniem. Była nauczycielką z powołania.Córka - Iwona Tobolska, dyrektor Zespołu Szkół nr4 w  Jarocinie podkreśla: ,Mama zawsze była blisko szkoły. Bardzo lubiła swoją pracę, była jej oddana. Była wymagającym, dobrym i rzetelnym nauczycielem, opiekuńczym i troskliwym wychowawcą. Często powtarzała „Non scholae, sed vitae discimus" (łac. - nie uczymy się dla szkoły, ale dla życia) i tego uczyła wszystkie swoje szkolne dzieci… Z perspektywy czasu, patrząc na jej pracę już jako nauczyciel, mogę powiedzieć, że była bardzo dobrym dydaktykiem i metodykiem, świetnym organizatorem.

Lucyna Tobolska zmarła w poniedziałek 9 października w wieku 72 lat. Pogrzeb odbył się w piątek 13 października na cmentarzu komunalnym w Jarocinie.