Paulina Bargenda czterdziestotonową ciężarówką jeździ po całej Europie

Od ponad 5 lat pracuje w typowo męskim zawodzie. Paulina czterdziestotonową ciężarówką jeździ po całej Europie.  

Od 5,5 roku jest kierowcą ciężarówki. Od marca jeździ po całej Europie. Czy ciężarówki były jej pasją? Czy w dzieciństwie bawiła się samochodami?

- Nie. Nigdy nie interesowałam się motoryzacją. Prawo jazdy kategorii B zrobiłam w wieku 23 lat. Jak z dzieckiem trzeba było jeździć do szpitala do Katowic - przyznaje Paulina.

Zanim trafiła za kierownicę ciężarówki wykonywała zgoła odmienne profesje. Ukończyła liceum gastronomiczne w Jarocinie. Pięć lat pracowała w gastronomi w Środzie Wielkopolskiej. Rozpoczynała od barmanki, a później była kierownikiem ds. zaopatrzenia i administracji.

- Jeździłam firmowym autem - mercedesem vito. Wówczas pomyślałam sobie: fajnie byłoby się nauczyć jeździć na ciężarówce - śmieje się nasza rozmówczyni.

Miała okazję bliżej przyjrzeć się profesji, kiedy podjęła pracę w ochronie w Rabenie (przedsiębiorstwo zajmujące się krajowym i międzynarodowym transportem - przyp. red).

- Widziałam, jak dziewczyna jeździła ciężarówkami. I wtedy sobie pomyślałam: „Zrobię prawo jazdy na ciężarówkę”. Udało mi się, że zostało sfinansowane ze środków z Unii Europejskiej - opowiada Paulina.

Przyznaje, że egzamin był wielkim stresem. Zdała go bez problemu za pierwszym razem.

- Przy okazji otrzymałam ofertę pracy. Stwierdziłam, że spróbuje i najwyżej zrezygnuję, jeśli jako kobieta nie dam rady. I tak już zostało. Ciężarówki prowadzę od 5,5 roku - opowiada Paulina.

Przez pierwsze dwa tygodnie jeździła na przyuczeniu z innym kierowcą. Potem została „rzucona” na głęboką wodę i sama musiała sobie radzić w trasie. Po Europie wozi przesyłki kurierskie. Ostatnio transportowała je z Anglii do Polski. Teraz jeździ w dwuosobowej obsadzie.

Paulina czterdziestotonową ciężarówką jeździ po całej Europie

Co jest największą trudnością w tym typowo męskim zawodzie?

- Rozłąka z rodziną - odpowiada błyskawicznie. - Dopóki nie było pandemii, jeździłam sama po kraju. Częściej bywałam w domu. W związku z sytuacją epidemiologiczną szef zaproponował mi wyjazdy na trasy po całej Europie. Zjeżdżam tylko na weekendy. Jest ciężko… mówi jarocinianka.

Do kontaktu z najbliższą rodziną: mężem i 15-letnim synem wykorzystuje wszelkie najnowsze technologie: skype, media społecznościowe i oczywiście telefon. Jej małżonek, który jest kucharzem i pracuje w jednej z jarocińskich restauracji, robi wszystko, aby jak najlepiej znosiła rozłąkę.

- Jak jeździłam po kraju, to dwa razy w tygodniu mąż był u mnie w Poznaniu, Kaliszu czy Wrocławiu. Przyjeżdżał, zjedliśmy kolację, wypiliśmy kawę i wracał do domu do syna - opowiada.

Na wizytę swojej drugiej połówki może liczyć z okazji urodzin, imienin, rocznicy ślubu, Walentynek.

- Nawet na Mikołaja potrafił przyjechać. Zawsze dostawałam kwiaty, bombonierkę, czasami moje ulubione truskawki - dodaje Paulina i pokazuje zdjęcia bukietu białych tulipanów, czerwonych róż z poduszką w kształcie serca i napisem „Kochan Cię” oraz bombonierki.

Prócz kontaktu z rodziną brakuje jej bardzo łazienek dla kobiet.

- W większości firm i terminali są toalety tylko dla mężczyzn. Jedynie na stacjach paliw są prysznice dla kobiet. Teraz w okresie pandemii jest jeszcze gorzej. W Polsce w większości firm pozamykali nam toalety, prysznice dla kierowców. Są takie firmy, które pozamykały wszystko i wystawiły tylko tojtoje. Tak nas potraktowali. Za granicą pod tym względem jest dużo lepiej - ubolewa.

Na początku miała problem z cofaniem, było naprawdę ciężko.

- Podjeżdżałam aż do skutku, ponieważ wychodziłam z założenia, że jako osoba początkująca mam prawo tego nie umieć - przyznaje.



Prowadzenie kilkunastotonowej ciężarówki nie jest krótką przejażdżką. Zwykle oznacza wyjazdy w co najmniej kilkudniowe trasy. Tak trudnej, obciążającej pracy nie można wykonywać bez wsparcia najbliższych. Paulinie prócz męża z pomocą przychodzą rodzice i teściowie, którzy zajmowali się jej synem.

- Na początku teściowa obawiała się, czy sobie poradzę, ale wspomagała mnie. Potem już nawet chwaliła się przed koleżankami, że synowa wraca z trasy. Obiady mi gotowała i przygotowywała słoiczki na trasę - podkreśla nasza rozmówczyni.

W drodze stara się zdrowo odżywiać. Nie jada w restauracjach. Nie kupuje fast foodów. Przeważnie gotowe jedzenie zabiera z domu, ale i sama przyrządza sobie posiłki.

- Potrafię naleśniki usmażyć w kabinie. Nie ma problemu, zrobić ciasto, usmażyć i zjeść - dodaje.

Zawsze zabiera ze sobą owoce i warzywa. Syn jest dumny z mamy.

- Uczy się na mechanika samochodowego, bo stwierdził, że mamie będzie naprawiał ciężarówkę. Jak był młodszy, to jeździł nawet ze mną w trasy. Teraz za granicę nie mogę go wziąć - relacjonuje.

Paulina czterdziestotonową ciężarówką jeździ po całej Europie

Choć zawód kierowcy już dawno przestał być jedynie męską domeną, pojawienie się Paulina na drodze w kabinie dafa, czy w jakiejś bazie wzbudza duże zainteresowanie.

- Czasem, jak podjeżdżałam pod rampę, wychodzili do mnie ludzie po dokumenty, i dziwili się, gdy z kabiny wysiadała kobieta. W większości są to pozytywne reakcje, ale zdarzało się, że ktoś powiedział: „Kobiety do garów”, czy „Co tutaj robisz?” „Lepiej baw dzieci i gotuj”. Robię to, co chcę i lubię. U mnie mąż gotuje i sprząta. Więc ja mam ten męski zawód - śmieje się.

Opowiada, że za granicą nie widać płci pięknej za kierownicami ciężarówek.

- Przejeżdżam Eurotunelem przez Kanał La Manche między Wielką Brytanią a Francją i bardzo sporadycznie można spotkać jakąś kobietę - dodaje.

Cieszy się, że nie musi się sama zmagać z awariami pojazdu albo zmianą koła na autostradzie.

- Mamy serwis firmowy, dzwonię i przyjeżdżają. W tej chwili właśnie jesteśmy na serwisie. Zapaliła się kontrolka od oleju. Podjeżdżamy, dolewają i nas nic nie interesuje - opowiada.

Na długo w pamięci pozostanie awaria tira w okolicach Brzezin w łódzkim.

- W środku nocy, w środku lasu zepsuł mi się samochód. Za mechanikami trzeba było czekać do rana. Była zima, zalesiony teren, ja sama w ciężarówce, której naczepa była wypełniona towarem.

W czasie przerw w trasie bardzo dużo czyta. Głównie sięga po romanse i thrillery. Ogląda telewizję. Rozmawia lub pisze z synem, mężem.

- Czasami w jakiś dekupaż się pobawię - dodaje.

Stara się być bardzo ostrożna. Nie nawiązuje znajomości z innymi kierowcami. Starannie wybiera miejsca, w których zatrzymuje się na długie przerwy.

W kilkudniowej podróży trzeba być przygotowanym na wszystko. Jeden z wyjazdów zakończył się pobytem i operacją w niemieckim szpitalu. Bardzo źle się czuła. Miała boleści. Było już przesądzone, że musi mieć zabieg. Chciała go przejść w Polsce.

 - W lipcu mąż dostał telefon od mojego kolegi, że przyjedzie po niego bus do Kalisza i musi po mnie przyjechać do Niemiec. Miałam podejrzenie ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Byli już na granicy, kiedy otrzymał informację, że jestem operowana w szpitalu w Dortmundzie. Musiał wrócić do domu i po kilku dniach odebrać mnie ze szpitala - opowiada.

Uważa, że radzi sobie z prowadzeniem tira nie gorzej niż mężczyźni. Do specyfiki pracy musi dostosować swój ubiór, który powinien być przede wszystkim wygodny. Przyznaje, że na co dzień brakuje jej szpilek, sukienek oraz spódnic.

- Ubieram się przeważnie w dresy, leginsy. Nie jeżdżę w butach, tylko w skarpetach. Codziennie się maluję. Mam swoje lusterko, kosmetyki, prostownicę do włosów i suszarkę - opowiada.

Paznokcie maluje u kosmetyczki, kiedy ma wolne.

- Jeżeli kobiety chcą, to warto spróbować. Jest to fajny zawód - mówi na zakończenie rozmowy.


 

Szanowni Internauci. Komentujcie, dyskutujcie, przedstawiajcie swoje argumenty, wymieniajcie poglądy - po to jest nasze forum i możliwość dodawania komentarzy. Prosimy jednak o merytoryczną dyskusję, o rezygnację z wzajemnego obrażania, pomawiania itp. Szanujmy się.