Dzieci boją się wrócić do szkoły. Rodzice alarmują o fali przemocy rówieśniczej. To się dzieje również w Jarocinie [SONDA]

Krzysiu siedział w domu, bo nie chciał iść do szkoły

- Nie stać nas na markowe ciuchy, ale to nie powód, żeby wyzywać go od „żula”. Krzyś nigdy nikogo nie obraził, a sam stał się celem - mówi przerażona kobieta.

Chłopiec nie wytrzymał presji także w internecie. Gdy na klasowej grupie zaczęły się kpiny, sam się z niej usunął.

- Boję się, że kiedyś tego nie wytrzyma. Chodzę już do psychologa, bo sobie z tym nie radzę, a co dopiero mój syn - dodaje matka.

Najbardziej ubolewa nad brakiem reakcji ze strony szkoły.

- Wychowawca, gdy zgłaszam mu jak wygląda sprawa z naśmiewaniem się, to  nic z tym nie zrobił tylko zamiótł to pod dywan. Jeśli w siódmej klasie to się powtórzy to naprawdę pójdziemy i zgłosimy nękanie na policję – zapowiada.

Ewa nigdy nie usłyszała dobrego słowa od rówieśników

- Ciągle się z niej śmiali, nigdy nie chwalili, tylko obgadywali za plecami. Na wf-ie kpili, że ćwiczy jak sierota, że ma krzywe nogi - opowiada mama dziewczyny.
Ewa była szczególnie szykanowana za swoją religijność, wiedzę historyczną i - co zaskakujące - sukcesy plastyczne.

- Nie chciała opuścić żadnego dnia w szkole, ale każdego dnia bała się, że znowu zostanie wyśmiana. Szczególnie przez jedną z koleżanek, która była bardziej sytuowana, przez to miała więcej koleżanek i ta grupka ciągle drwiła i szydziła z mojej córki. Z ich ust padały słowa: Boże, co za sierota! Ty łamago! Spójrz w lusterko! Co popłaczesz się i naskarżysz mamusi? W którym lumpeksie się ubierasz? Tą bluzkę to po mamie masz?

Rodzice mają największy żal do nauczycieli.

- Podobnych sytuacji było bardzo dużo, ale nauczyciele nie reagowali. Ja przeżywałam to wszystko jeszcze mocniej niż ona. Gdyby nie to, że ją bardzo wspierałam to nie wiem jakby to wszystko się skończyło - zastanawia się mama.

Strach zamiast radości

- Masakra, aż się boję, co będzie, jak młodsze dzieci pójdą do szkoły -  mówi jedna z mam.

Kobiety apelują o realne działania i większe wsparcie ze strony szkoły.  

- Dzieci zamiast cieszyć się z powrotu i spotkań z  kolegami to obawiają się, co wydarzy się w szkole - podkreślają.

Psychologowie ostrzegają: hejt i drwiny w szkole mogą mieć poważne konsekwencje 

- Hejt dla wielu osób to coś realnie emocjonalnie dewastującego... Hejt wyzwala wstyd i poczucie upokorzenia, wykluczenia, chęć schowania się i zniknięcia - zaznacza psycholog.

Dlaczego młodzi ludzie łatwo wchodzą w rolę prześladowców?

 -  Psycholog podkreśla, że agresja jest pokłosiem frustracji. Przytoczę bardzo często cytowane przeze mnie słowa Jerzego Pilcha: „Ranią – poranieni. Upokarzają – upokorzeni. Zdradzają – zdradzeni”. Jeśli młode osoby mają – przede wszystkim w domu, a także w przestrzeni publicznej – model autentycznego wzajemnego szacunku, jest wielka szansa, że nie będą stosować zachowań przemocowych. Bo nie będą miały źródła, z którego w wyniku nieświadomego naśladowania autorytetu miałyby czerpać wzorce przemocy - podkreśla psycholog Przemysław Staroń

Hejt zaczyna się od małych rzeczy

- Hejt często zaczyna się od małych rzeczy. Bo ktoś ma oryginalne zainteresowania. Bo ktoś jest uboższy i nie ubiera markowych, popularnych ciuchów, nie zna influencerów. Ktoś po prostu w jakiś sposób się wyróżnia na tle innych, przez co może stać się obiektem żartów. Zwykle takie dziecko niczym nikomu nie zawini. Miałem sytuację, w której dziewczynka z piątej klasy została nazwana "zmywarką", ponieważ jej mama była sprzątaczką w szkole. Albo 12-latka, która nie depilowała nóg i wystarczyło, aby koleżanki nagrały kompromitujący film i groziły jego udostępnieniem. Chłopak z szóstej klasy - uznany za „dziwny”, bo lubi astronomię. Na grupie zrobiono o nim quiz: „Zgadnij, z której planety pochodzi ten świr”. Dziewczynka z siódmej klasy - zaprosiła klasę na urodziny. Przyszły dwie osoby. Reszta zrobiła „kontr-imprezę” i wrzucała relacje z podpisem: „Ten kto tam poszedł, nie wraca do ludzi”. Ósmoklasista - odezwał się raz na forum z pytaniem o zadanie. Od tej pory jego nick zmienili na „Błagański”. Następnego dnia dostał wiadomość: Jeśli jeszcze raz otworzysz usta, opublikujemy twoje zdjęcia z WF-u, pizd..” I nie – to nie są dzieci z „trudnych środowisk”. To nie są szkoły z marginesu. To zwykłe szkoły, zwykłe klasy, zwykłe dzieci. A w tym wszystkim - jedno dziecko, które nie ma już siły wstać rano z łóżka.

"Dlatego właśnie tak ważna jest czujność. I czas, który dorośli mają dla dziecka. Nie pytaj: Jak było w szkole? Pytaj: Czy dziś ktoś był dla ciebie nie w porządku? Czy coś cię zmartwiło? Z kim się dziś czułeś najlepiej? A z kim najgorzej? I najważniejsze: uwierz dziecku, zanim uwierzysz sobie, że „to nic wielkiego”.