Henryk Marciniak, były dyrektor Gimnazjum im. Zbigniewa Herberta w Żerkowie nie żyje. Miał 70 - urodził się 7 września 1952 r. w Panience (gm. Jaraczewo). Pogrzeb odbędzie się w piątek - 18 lutego, o godz. 13.00, w Brzóstkowie.
W 1976 r. ukończył Uniwersytet im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Początkowo pracował w Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Żerkowie i w Jarocinie. Był też nauczycielem w Zespole Szkół Zawodowych w Jarocinie.
W roku 1999 został dyrektorem Gimnazjum w Żerkowie. Pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę w 2016 r. Rok później w wyniku reformy systemu oświaty gimnazja zostały zlikwidowane. Henryk Marciniak był nauczycielem języka francuskiego i języka polskiego.
Priorytetem dla Henryka Marciniaka byli uczniowie
Wojciech Tomalak, który objął stanowisko dyrektora żerkowskiego gimnazjum po Henryku Marciniaku, przyznaje, że był to człowiek renesansu i humanista.
- Stworzył to gimnazjum. Można powiedzieć, że to było jego „dziecko”. I hołubił je, jak dziecko - mówi Wojciech Tomalak.
- Organizacyjnie szkoła była na wysokim poziomie. Zawsze jednak też dużą wagą przywiązywał do przygotowanie do lekcji. Uważał, że to jest jego najważniejsze zadanie i tego samego wymagał od nauczycieli. Dla niego priorytetem byli uczniowie - podkreśla były dyrektor gimnazjum.
Z kolei burmistrz Żerkowa wspomina Henryka Marciniaka jako „dobrego i ciepłego człowieka”.
- Spełniał się w trudnej pracy dyrektora gimnazjum. Podejmował szereg inicjatyw służących rozwojowi szkoły. Był zawsze zaangażowany oraz otwarty na wszelkie potrzeby uczniów. Charakteryzował się szczególną odpowiedzialnością oraz pracowitością. Odejście Pana Henryka jest wielką stratą dla społeczności lokalnej - zaznaczył Michał Surma.
Drogowskazem dla Henryka Marciniaka były wartości herbertowskie
Widomość o śmierci byłego dyrektora została umieszczona między innymi na stronie internetowej gminy Żerków, gdzie napisano:
„Wychowawca wielu pokoleń młodzieży, obdarzony niezwykłą charyzmą, otwartością na drugiego człowieka i pracowitością. Pedagog dający młodzieży życiowe wskazówki i poczucie bezpieczeństwa. Człowiek cechujący się ogromną skromnością i niezwykłą pokorą do życia. Dyrektor, dla którego drogowskazem życia były Herbertowskie wartości.”
To właśnie prawdziwe zafascynowanie postacią Zbigniewa Herberta skłoniło Henryka Marciniaka do opublikowania tomików własnych wierszy inspirowanych osobą i twórczością znanego poety, patrona żerkowskiego gimnazjum.
Henryk Marciniak pisał o pożegnaniu
W tomiku „Oczekiwanie powrotu” znalazł się wiersz - niezmiernie wymowny w dzisiejszych okolicznościach - „Pożegnanie”.
„Dla Ciebie sens najwyższy tęsknotą jest słabych,
a konieczność - tylko przypadku odmianą,
kiedy przyjdzie na ziemi - tej w liczbie pojedynczej
bezpowrotnie na wieki wieków już stanąć…
I nieważne, że pod liściem dębów
odnaleźć możesz jedynie rozpacz bezlitosną.
Milczą wszystkie chóry, odeszli prorocy,
szacunku godne właśnie tylko dęby rosną.
A Twe pożegnanie jest, jak koniec lata
nie ma już zieleni, ptaki odleciały
i olbrzymie okno nie zatrzyma złudzeń,
bo brzeg wiklinowy nie jest Ci za mały…”
